ZONDAG 29 APRIL 2012
Keuzes...
door Loor
“Het leven van een mens is wat zijn gedachten ervan maken.” Een beroemd citaat van de Romeinse keizer Marcus Aurelius, dat ergens in mijn huis, op een gescheurd papiertje, op een versleten prikbord, mij tracht terug te fluiten als ik moedeloos dreig te worden van mijn gepeins over de waan en de waanzin van onze existentie.
Wat in de ochtend begint met een op goede voornemens gebaseerd gedachtewolkje, ontaardt aan het eind van de dag te vaak in een bijna niet te bevechten gedachtevlucht. En dan kan ik Aurelius’ woorden honderd keer overlezen, mijn gedachten lijken stuurloos.
Het gedachtewolkje dat een paar dagen geleden was gevuld met uitsluitend ontroering, en dat ik uit zou gaan werken tot een kleine ode aan het leven, groeide binnen enkele uren uit tot een niet meer te stoppen achtbaan, onbestuurbaar geworden op het spoor van een reeks hevige bespiegelingen over goed en fout, macht en moed. En zie dan nog maar eens terug te keren naar de zuivere emotie van het eerdere moment.
Mijn overdenkingen van de mismoedige soort werden onderbroken door het verschijnen van een foto en een brief die bestond uit meerdere A4’tjes, gevuld met herinneringen en minutieuze beschrijvingen. Elk detail dat de afzender uit zijn geheugen op had weten te diepen, had hij voor ons opgeschreven, met een zorgvuldigheid die me bij het lezen ervan diep in mijn ziel trof. Maar niet meer dan de begeleidende foto.
Op de foto een donkerharig jongetje op een muurtje: mijn vader, vlak na de oorlog, op de laatste van de drie plekken waar hij ondergedoken zat. Het blonde mannetje naast hem is de afzender van de brief, een in Canada wonende Hollander die moeite had gedaan mijn vader te vinden. Na al die jaren.
De foto en brief hadden op geen beter moment kunnen komen. De achtbaan stopte zomaar, of was het me gelukt er zonder kleerscheuren uit te springen? Het maakte niet uit, hij mocht verder razen op de gladde rails van glibberige ideeën, waan enwaanzin – ik was teruggekeerd naar de gedachtewolk die ik aanvankelijk niet meer vangen kon.
Het gedachtewolkje dat een paar dagen geleden was gevuld met uitsluitend ontroering, en dat ik uit zou gaan werken tot een kleine ode aan het leven, groeide binnen enkele uren uit tot een niet meer te stoppen achtbaan, onbestuurbaar geworden op het spoor van een reeks hevige bespiegelingen over goed en fout, macht en moed. En zie dan nog maar eens terug te keren naar de zuivere emotie van het eerdere moment.
Mijn overdenkingen van de mismoedige soort werden onderbroken door het verschijnen van een foto en een brief die bestond uit meerdere A4’tjes, gevuld met herinneringen en minutieuze beschrijvingen. Elk detail dat de afzender uit zijn geheugen op had weten te diepen, had hij voor ons opgeschreven, met een zorgvuldigheid die me bij het lezen ervan diep in mijn ziel trof. Maar niet meer dan de begeleidende foto.
Op de foto een donkerharig jongetje op een muurtje: mijn vader, vlak na de oorlog, op de laatste van de drie plekken waar hij ondergedoken zat. Het blonde mannetje naast hem is de afzender van de brief, een in Canada wonende Hollander die moeite had gedaan mijn vader te vinden. Na al die jaren.
De foto en brief hadden op geen beter moment kunnen komen. De achtbaan stopte zomaar, of was het me gelukt er zonder kleerscheuren uit te springen? Het maakte niet uit, hij mocht verder razen op de gladde rails van glibberige ideeën, waan enwaanzin – ik was teruggekeerd naar de gedachtewolk die ik aanvankelijk niet meer vangen kon.
Herinneringen van de afzender, haarfijn beschreven, vulden die van mijn vader aan en zo ontstond opnieuw Het Verhaal, over wat voor mij altijd onvoorstelbaar zal blijven, hoe angstig dicht ik ook bij zijn geschiedenis sta. Vervlogen beelden op mijn netvlies.
Sindsdien prijkt naast het citaat van Marcus Aurelius de vergeelde foto van mijn vader, die de wijze woorden van de keizer doet verbleken. De foto is er een van hoop en toekomst, van heldendom, verzet en Goede Keuzes. En vanaf nu een vangnet om elk bestuurbaar gedachtewolkje.
No comments:
Post a Comment